Shu lahzada ovozlar tinib, o‘rnini hansirashlar egalladi. Shohrux tugatgandi. O‘pichlar, erkalashlar, pichir-pichirlar biroz davom etdi. Quloq solib turdim. Kimdir yotoqdan turib, eshik tomon yaqinlasha boshladi. Shoshilib, dadamning ofisiga kirib olib, qiya tirqishdan kuzatib turdim. Onam ustiga xalat kiygancha, sochlari yoyilgan holda eshikdan ko‘rindi va hovliga chiqib, vanna tomonga o‘tib ketdi. Qancha vaqtda qaytarkin? Shu yerda kutsammi yoki ichkariga qaraymi? Juda bo‘lmasa, o‘zimni shunchaki oyimni izlab kirgandek tutarman. Ichkaridagi aniq Shohruxmikan? Kim bo‘lganda ham ko‘rishim shart! Uy ofisi eshigidan chiqib, yotoqxonaning qiya ochiq eshigidan ichkariga kirdim. Xonaning uzoq burchagida yotoq lampasi yoniq turibdi. Polda ayrim kiyimlar sochilib yotibdi. Kattagina spalniy karavot ulkan yotoqxonaning to‘riga joylashtirilgan. Lampa yorug‘i unga tushib turadi. Barchasi ma’lum: Karavotda, moviy adyolni kindigigacha yopib olgan Shohrux yostiqqa suyangancha, telefon kavlayapti. Eshikni oldingidek ochiq qoldirib, parda ortidan chiqdim. — Tinchlikmi, jonim, tez qaytdilar? — u telefondan boshini ko‘tarmagani uchun meni oyim deb o‘yladi. Nima deyishni bilmay jim turdim, o‘zimni imkoni boricha bemalol tutishga tirishardim, gapiraman deb, ovozim titrab ketishidan cho‘chidim. Ikki soniya javob bo‘lmagach, u boshini ko‘tarib, men tomonga qaradi. — O-xo, qaysi shamol uchirdi? — so‘radi u deyarli hech nima bo‘lmagandek o‘zini tutib. Menimcha, u bunga ruhan tayyor bo‘lgan, ya’ni kimdir kelib qolishiga. Chunki meni sikayotganda ham qaltis vaziyatlarda edik. U bunaqa holatlarda o‘zini qanday tutishni yaxshi bilishi shundan ma’lum. Balki endi o‘rganib olayotgandir xavotirni yengishga. Yoki ichidagi bildirmaslikka zo‘r berib urinayotgandir. Ko‘rinishidan birinchi variant to‘g‘ri: u tahlikada emas, kimdir tutib olgan taqdirida ham unga baribir. Chunki har qanday holatda ham oxirida erkak kishi kamroq aybdor topilib, suvdan quruq chiqadi. Asosiy ayb ayolga yuklanadi va or-nomus sabab barchasi sir qoladi. Bugun ularni tutib olishi mumkin bo‘lgan yagona odam men edim va yuqoridagi sabablarga ko‘ra, bu sirni hech kimga aytmasligimni u maraz juda yaxshi bilib turardi. — Tugatdinglarmi? — Uning bosiqligi menga ham o‘tgandi. Ko‘ngilni keng qilib, erkin gapiraverish endi qiyinlik qilmay qoldi. — Yoki hali ko‘p yotmoqchimisizlar? — Bugunning hisobidan demoqchimisan? Yoki umumanmi? — hazilomuz tarzda savolimga savol qaytardi u. — Hozircha bugun haqida gaplashib turaylik, ertaga nima bo‘ladi, Xudo biladi. — Ortiqcha hissiyotlarsiz, erkin javob qildim. — Ikki marta yotdik va menimcha, bugunga yetarli bo‘ldi, — shunday deb, u ustidagi adyolni olib tashladi va xuddi ustida kiyimi bordek, bemalol o‘rnidan turib, kiyinishni boshladi. Ayniqsa, trusigini kiyayotganda xuddi moda haftaligida podiumdan yurib kelayotgan modellar kabi ishonch bilan, endi soʻlishni boshlayotgan oʻrtacha kattalikdagi asbobini namoyishkora tutdi. Bu goʻyo “shu qoʻtogʻim bilan uylaringni zabt etdim” degan kinolardagi epizoddek tuyuldi menga. Ha, rostan ham u shunday qilgandi. Buni qanday uddaladi, hayratlanishga arziydi. Shu onda menga tuyuldiki, oilamizda men va oyimdan tashqari biror ayol yoki qiz, aytaylik, opam yoki singlim boʻlganida, Shohrux uni ham seksga chorlash yoʻlini topardi. — Qoʻrqinchli darajada katta emas, — dedim uning ishonchiga biroz ta’sir oʻtkazish uchun asbobiga ishora qilib. — Oʻlcham muhim emas, muhimi texnika. — Ha, u rostanam “yaxshi sikardi”, menimcha ham. Ushbu xonada qolish xavfli, oyim qaytib qoladi. Agar bu holatda toʻqnashsak, nima boʻlishini aniq bilmayman. Shuning uchun vaqtida ketgan ma’qul. Lekin Shohruxga aytadigan gaplarim tugamadi, aksincha, koʻpaydi. — Men ketdim. Sizni xonangizda kutib turaman. Gaplashib olishimiz kerak. — Menga tahdid qilmaysan, deb umid qilaman, — dedi u yana istehzo bilan. Uning vaziyatga yengil qarashi, oʻzini erkin tutishi, hozirjavobligi, fikrlash doirasi yanada e’tiborimni torta boshlagandi.. — Men ham shunga umid qilyapman, — deya yotoqxonadan chiqdim. Hovliga chiqadigan eshikni endi ochgandim ham, oyim kirgan sanuzelning akfa eshigi ochilgani eshitildi. Cho‘chib ketdim. Darrov ortga qaytib, tezda dadamning ofisiga kirib oldim. Yuragim urishi yana tezlashdi. Tomirlarim gupurlardi, onam koʻrib qolsa, nima qilishni bilmayman. Boya, kirishimda koʻrib qolganida ham hozirgidek tahlikali boʻlmasdi. Chunki unda bilmasdan oyim bilan suhbatlashgani kirib kelgandek tutishim mumkin edi. Hozir esa ichkaridan chiqib kelayotganimni, barchasidan xabardorligimni aniq sezib qoladi. Yo, tovba, inson oʻz onasidan ham shuncha choʻchiydimi, ujas kino emas-ku, axir bu. Koʻrgan taqdirida ham yeb qoʻymas. Oʻzimni bosishim kerak. Ofisga kirib qolsa ham kitob olgani kelgandek tutaman. Shubhalanishi mumkin, lekin hodisa ustida ikkimiz ham yaqqol “qoʻlga tushmagan” boʻlamiz. Hayriyatki, oyim meni sezishga ulgurmabdi shekilli, katta eshikdan kirib, yotoqxonaga oʻtib ketdi. Men esa ovoz chiqarmay, epchillik bilan hovliga chiqib, darvozaxonaga yoʻl oldim. Akfadan kirishda orqamga o‘girilib, yotoqxona derazasiga qarab qoʻydim: unda oʻsha ikki soya bir-biriga yaqin turardi… Oshxonaga kirib, iliq suv ichdim. Ancha oʻzimga kelib oldim, lekin boʻlgan va boʻlayotgan ishlarga qaysi rakursdan qarashni tushunolmay garangman. Kim aybdor? Qanchalik aybdor? Yoki aybdorlik yoʻqdir! Shunchaki har kim oʻzi xohlayotgandek yashayotgandir. Bunga qarshi kurashish kerakmi yoki tanlovni har kimning oʻziga qoldirgan ma’qulmi? Shunchalik gʻalati kun boʻladimi? Hissiyotlarim umuman tushunarsiz. Balki koʻp porno koʻrganim uchun tushimga kirayotgandir hozirgi voqealar. Yuzimni chimchilayman. Oʻngimda boʻlyapti hammasi. Darvozadan tashqariga chiqdim. Havo izg‘irin, lekin yoqimli, musaffo. Egnimdagi xalat yuqalik qilyapti, paypoq ham kiymabman. Oz-moz sovuq yeyapman. Biroq xonamga qaytishga ishtiyoq yo‘q. Ko‘cha jim-jit, chiroqlar o‘chiq. Oy yorug‘i bor faqat. Ko‘cha boshidagi qiya muyulishga termulaman. Jamshid bilan xayrlashish oldidan o‘sha yerda o‘pishgandik, qadim chinor soyasida. Eh, koʻhna chinor… Shuncha umri davomida, tanasi ortiga yoki barglari ostiga necha-necha ishq o‘yinlarini, qanchadan-qancha xiyonatlarni berkitgan ekan. Uyimiz tomon oʻgrildim. 4 ta deraza va oʻrtada katta darvoza. Moviy parda tushirilgan derazam tomonga qaradim: parda ortida oʻzini haliyam goʻdak va begʻubor deb hisoblaydigan gunohkor qizaloq porno koʻrib oʻtirar, ekrandagi tasvirda esa to‘rtta barzangi bir juvondan rohatlanishardi. Oʻsha kungi voqea yana xayolimda tiklandi. Chap tomonga oʻgirilib, muyulishdagi chinor tomonga qaradim: u yerda esa oʻsha shaddod qizaloq oʻzicha doʻst deb hisoblaydigan xushtori bilan rohat ila oʻpishyapti. Derazam tomonga burildim: moviy parda ortidagi yana oʻsha qizaloq, endi oʻzi xohlamay, afsus ichida kimningdir asbobini ogʻziga olardi. Rostanam, u kim? Shohrux men uchun kim oʻzi? Qarindoshim? Akam? Oʻynashim? Onamning oʻynashi? Qaysi biri? Menimcha, hammasi… Jin ursin! Derazaga termulib turdim. Qani endi parda ochilsa-yu, ichkarida, toshoynaga tayangancha egilib turgan oʻsha qizaloqning, yoʻlbars boʻgʻzidan olgan kiyikdek goh tipirchilib, goh boʻshashib, oʻlja boʻlayotganini tomosha qilsam. Agar o‘sha holatni tasvirga olib, o‘zimga qo‘yib berishsa, o‘ksinib yig‘larmidim yoki rohat olarmidim? Eh, Madin! Birinchi bo‘sa, birinchi erkak, orqangni lovullatgan birinchi asbob va oʻsha toshoynadagi yalangʻoch holda siltalanayotgan aksing abadiy nigohlaringda saqlanib qoladi… Darvozadan ichkariga kirdim. Xonam tomonga yurgandim. Hovliga chiqadigan eshik ochilib, Shohrux ham kelib qoldi. Yuragim nega bir hapqirdi. Oxirgi marta kechasi yolgʻiz qolganimizda nimalar boʻlgani haqidagi xayol yuragimni dukurlatib yubordi shekilli. Oʻzim bosib olishim kerak. — Bir daqiqa, — deya xonam eshigini ochdim va unga oʻgirildim, — sizda gapim bor, oshxonada kutib turing, — degancha xonamga kirib oldim. Oshxonani tanlashga aqlim yetganidan xursand edim. Chunki mening xonamdan qolgan xotiralar unchalik yoqimli emas. Uning xonasiga kirish ham xuddi yirtqichning qafasiga kirishdek tuyulib ketdi negadir. Lekin keyin oʻylab qoldim: u hozir mazza qilib oʻzini qondirib kelyapti, demak, undagi xirs pasaygan va menga ortiqcha bosim qilmaydi. Mehmonxonani tanlab boʻlmasdi, nihoyatda shubhali. Oshxona esa neytral zona. Kimdir koʻrib qolsa ham “suv ichgani yoki nimadir yegani bir vaqtda kiribmiz” deb qutulsa boʻladi”. Jinni. Kim ham koʻrardi, oyimdan boshqa! Rostanam oyim koʻrib qolsa, nima boʻlarkin-a? Tavakkal qilmagan yaxshiroq! Xonamga kirib, shular haqida ikki daqiqacha xayol surdim va ancha oʻzimga kelganimni his qilgach, oshxonaga borishga qaror qildim. Shohrux oshxonadagi divanda yastanib oʻtirardi. Telefonini stol ustiga qoʻygan, koʻzlarida biroz charchoq va uyquchanlik koʻrinib turardi. Soat ham 12ga yaqinlashib qoldi-da oʻzi. Nima deb gap boshlashni ham bilmayman. Muhimroq ish qilayotgandek tutib, muzlatkichdan olma oldim. Vaziyatni yumshatish uchun imkon boricha bemalol harakatlanardim. Olmani iliq suvda yuvdim. — Faqat oʻzing yesang, tiqilib qolmaydimi? — quvnoqlik bilan soʻradi Shohrux. — Buncha katta olmani bir oʻzim yeyolmayman-u. — Javobim ikkimizga ham ma’qul tushdi. Anjomlar orasidan pichoqni olib, olmani ikkiga boʻldim. — Bu boshqa gap. Endi xafa boʻlib turgandim, olmani ham qizgʻanasanmi deb… — Sizga qizgʻanmasdan berganlarim ichida olma hech narsa emas-ku. — Ushbu javobimdan oʻzim ham hayratlanarli qoniqish tuydim. Shohruxga olmaning kattaroq boʻlagini uzatib, oʻzim biroz ortga chekindim va oshxona stoliga suyandim. — Ha, rostanam kattagina ekan, — dedi u olmani qarsillatib tishlab. — Ishqilib, olmani aytyapsizmi? — yana kinoya qildim unga. — Oʻzi olmani aytuvdim, lekin sen istehzo qilayotgan ma’nosi ham qiziq, — kuldi u. — Olma bilan koʻkrakni bir-biriga oʻxshatishni qaysi shoir oʻylab topgan ekan-a! Boplagan lekin! — Unaqada, bizning bogʻdagi “olmalar” haqida fikringiz qanday, taqsir? — suhbatimiz koʻtarinki ruhga koʻchishni boshladi. — Bogʻingizdagi olmalar durust, lekin hali kichik. Biroz yetilishi kerak, — dedi u koʻksim tomonga beparvoroq nigoh tashlab. — Narigi, uzoq yillik daraxtimizning olmalari haqida nima deysiz? — toʻgʻridan-toʻgʻri onam haqidagi suhbatni boshlash maqsadida soʻradim. — Pishib yetilgan olmalar. Faqat uzib oladigan bogʻbon yetishmay turgan ekan. Mendan soʻrasang, bir roʻzgʻorni toʻydirishga yetadi. — Bogʻbonlik qilish yoqib tushibdi-yu sizga. Tajribali bogʻbon deb taxmin qilgandim boshidan. — Bilmadim, taxminlaring qanchalik toʻgʻri, lekin oʻzimni eng omadli bogʻbonlardan deyolaman. — Albatta-da, axir, bogʻimizdan uzmagan olmangiz qolmadi-ku. Yaxshiyam ikkitagina. Yana boʻlganida, kim bilsin, uzgan olmalaringiz soni bundan koʻproq boʻlardi balki. — U bilan bemalol soʻz oʻyini qilayotganimdan hayratda edim. Bunchalik bamaylixotirligimdan quvonaymi yoki achinaymi, bu yogʻi umuman qiziqtirmasdi. — Hozir bor olmalarni qadriga yetaylik, — dedi u faylasufona ohangga taqlidan. — Shunchaki soʻz oʻyini uchun chaqirmagandirsan meni. Yoki ertalabgacha bogʻdorchilik haqida quruq gap sotib oʻtiramizmi? Umuman olganda, qarshi ham emasman, shunchaki suhbatning maqsadi qiziq. — Uning dadil gap-soʻzlari meni ham ilhomlantirdi. — Taasurotlar haqida gaplashmoqchiman, — dedim javoban. — Qarshi emasmisiz? — Ayni muddao. Taasurotlarim ajoyib. Bilmadim, bu senga qanchalik qiziq. — kuldi u. Sekin yoniga borib, tizzasiga oʻtirib oldim. — Men uchun juda qiziq, — qulogʻiga shivirladim. — Ogʻirlik qilmayapmanmi tizzangizga? — Kerakli yukning ogʻiri yoʻq, goʻzal qiz — Keraksiz boʻlib qoldim, deb oʻylovdim. Goʻzalrogʻi topila qolibdi-ku. — Oyim haqida piching qilarkanman, voqeaga qiziqib ketyapmanmi, Shohruxni rashk qilyapmanmi, tushunmay qolgandim. Lekin bularning ahamiyati ham yoʻq edi bu paytda. — Shunday goʻzal qizaloqni tuqqan siymoga havas qilsam arzirdi-da. — Xoʻsh, qalay ekan u siymo? — Ichim qizib borardi. — Kim bilan taqqoslashga ham bog‘liq. Men tanigan-bilganlarning ko‘pchiligini dog‘da qoldiradi. — Uning so‘zlari oyimdan mamnunligini ko‘rsatib turardi. — Aynan qaysi tanigan-bilganlaringiz? Birga bo‘lganlaringizning barchasimi? — qiziqsinib so‘radim. — Tanigan-bilganlarimning barchasi bilan yotib ko‘rmaganman har holda, — kulib davom etdi u. — Buning iloji ham yo‘q. Na vaqtim, na pulim va na imkonim yetmaydi. Lekin boriga qanoatlanib, rohatlanishda davom etamiz. — Uning ancha aqlli, o‘qimishliligi, ko‘pni ko‘rgani va yoshidan nisbatan yaxshiroq fikrlashini e’tirof etmay bo‘lmasdi. — Falsafa to‘qishning ayni vaqtini topdingiz, savolimga javob bermay, — achchiqlangandek tutdim o‘zimni. — Cho‘rtkesarliging yoqadi-da. Xo‘sh, menga yoqadiganlarning hammasini tanimaysan baribir. Tushunarliroq bo‘lishi uchun porno tilida aytaman: bu kabi yuz tuzilishi, chiroy, qomat va xarizma bilan bemalol milfa kategoriyadagi sifatli, qimmat videolarda rol oʻynasa boʻladi. — Shu joyda u judayam tushunarli ta’rif berdi men uchun. — Kim? — soʻradim aniqlik kiritish uchun kalovlanib. — Kim haqida gaplashyotganimiz esingdan chiqdi shekilli. Ra’no kenayim-da, albatta. Shunday juvonni pornoda koʻrishga ham jon derdim. Videolari eng yuqori reytinglarni egallardi oʻziyam. Oyimni koʻkka koʻtarib maqtayotganidan xursand boʻlaymi yoki bundan uyalib, xafa boʻlaymi, tagʻin bilmayman. Oʻgʻil farzand uchun bu soʻzlarni eshitish dahshatli darajada yomon, deyishadi. Balki qiz bola boʻlganim uchun menda gʻazab uygʻonmayotgandir. Aksincha, fikr va fantaziyalar men uchun yana qiziqarli tus olib borardi. — Oxirgi bir haftamizning pornodan farqi qolmadi-ku oʻzi, — dedim istehzo bilan. — Videolardagi gʻalati syujetlar hayotimda takrorlanayotgandek. Koʻp porno koʻrishning ta’sirida tushlarimda boʻlayotgandek hammasi. — Tush boʻlib qolsaydi, deb oʻylayotgandirsan? — Uning kutilmagan savolidan biroz gangidim. Lekin rostanam? Qaysi javob oʻzim uchun toʻgʻri? Tush boʻlib chiqsa yaxshimidi? — Yoʻq, — dedim unga eshittirib pichirlab. — Voqealar rivoji qizib ketganidan shunchaki uygʻonib, barchasini unutib yuborgim kelmayapti. — Ichimdagi unga ochiq aytganimdan mamnun boʻldim yana. — Necha marta yotdinglar bugun? — Taxmin qil-chi… Oddiygina taxmin qilish oʻrniga qoʻlimni chotlarim orasidan oʻtkazib, uning asbobini ushladim. Uxlab yotibdi. Qiz bola ustiga chiqqani uchun turishi kerak-da charchamagan asbob. — Manavini holatidan kamida 3-4 marta boʻlgan koʻrinadi. — E’tirofing uchun rahmat, lekin faqat 2 marta boʻldi. Voqeaga toʻliq qiziqib ketdim. — Hammasi nimadan boshlandi oʻzi? — rostanam bu juda qiziqarli hikoya shekilli, deb oʻyladim men. — Boya aytganingdek gʻalati syujet. Unchalik e’tiborga loyiqmas. Qisqacha aytsam: uyinglarga bundan avvalgi 1-2 marta kelgan paytlarim Ra’no kenayi bilan suhbat asnosida jinnicha qochirimlarni qistirib oʻtardik. Chet elcha soʻzlar, sarkazmlar, balo-battar… — U aytayotgan voqea odatiy erotik hikoya ssenariysidek tuyulsa-da, men uchun oʻzgacha qiziq edi. Shohrux ingliz tilida oʻqiydi, oyim rus tilidan dars beradi. Ikkisining xorijiy soʻzlar bilan bir-biriga qochirimlar qilayotganini koʻz oldimga keltirib, iljayib qoʻydim. — Qiziq… Soʻz oʻyinlaring qanday qilib reallik koʻchdi? — — Oshxonada ovqat tayyorlayotganda, pichoqning oʻtmasligidan nolib qoldi kenayi. Qitmirligim tutib, “kuningiz shunga qoldimi?” deyishni oʻrniga “kunilingus shunga qoldimi?” deb kuldim. — Voy jinni… — kulvordim Shohrux aytgan holatni tasavvur qilib. — Bezlarcha gapiribsiz-ku. Shuni ayt. Oʻzimam biroz xijolat boʻldim judayam qoʻpollashgandek tuyulib. Lekin kenayi boʻsh kelmasdan, “Kunilingus qayda, bir oʻtkir pichoq ham topilmaydi bu uyda, oxiri tilimda charxlayman shekilli” deb javob qaytarib qoldi. — Uxxx… mana buni javob desa boʻladi, oyimdan oʻrganishim kerak, — dedim kulib. — Bekorga oʻqituvchi emas-da, bir javobning oʻzida dadam xohlamay qoʻyganini qistirib ketibdi. — “Minetni ham” dedim ichimda va Shohruxning keyingi qochirimi ham minetga doir boʻlishini kutdim va aytganimdek boʻldi. — “Minnyat’li kun boʻlarkan-da bugun amakimga” dedim kenayiga “minnat”ni “minet”ga oʻxshatgan talaffuz bilan. Ra’no kenayi ham darrov ilgʻab, “rostanam kuni’miz minnat’ga qolmasa boʻldi ishqilib” deb javob qaytardi. Menga har doim qiziq boʻlgan, kenayim amakimni minet qilib turadimi, yoʻqmi, — dedi Shohrux va bu savolning javobiga mening ham qiziqishim uygʻondi. Chindanam badanni “yayratadigan” gaplar bo‘lgan ekan. Shohruxning aytishicha, dialogning davomi quyidagicha: — Gapniyam olasiz-da, kenayi. Qarang! Bir savol bermoqchiman, qarshi boʻlmasangiz? — Bemalol, Shohruxjon — Sizga qaragan odamda shu qitmircha savol tugʻilishi tabiiy: amakimni “minnat” qilib turasizmi? Yoki sizlarda barchasi “beminnat”mi? — Shohrux oyimdan qogʻozga oʻrab, minet qilish-qilmasligi haqida soʻrabdi. — Rosti uncha tushunmadim. Agar haligidaqa ma’noda soʻragan boʻlsangiz, bunga javob berishim noqulay. Ham er-xotinning toʻshakdagi siri-ku. — Lekin gap orasida oʻsha sirlardan ayrimlarini qistirib oʻtdingiz. Menimcha, bu mavzuga befarq emassiz. Oʻzimga ham bu borada tajribali xonimlarning munosabati qiziq. — Kim aytdi sizga meni tajribali deb, — kuladi oyim. — Fahm-farosat va goʻzallikda oʻxshashi yoʻq sizdek ayolni tajribasiz deyish xato, kenayi. — Bopladingiz-ku! Maqtov eshitish, albatta, juda yoqimli. Lekin bilasizmi, Shohrux, siz mening yangi kelinligimda endi yurishni boshlagan bolakay edingiz, hammasi kechagidek koʻz oʻngimda. Voyaga yetib, bu kabi mavzularga qiziqishni boshlashingiz tabiiy. Ammo meninv nigohimda siz hali ham oʻsha begʻubor bolakaysiz. Shu sababli bunaqa mavzuda savolingizga qanday javob berishni bilmayman. Oyingizga “bozordan uka olib kelib bering” deb yurgan paytlaringizni ham yaxshi eslayman. Shunday ekan, balogʻat yoshidagi Shohruxni tasavvur qilishim qiyin. Sizni yosh bola koʻrib, ortiqcha hazil-huzul va nozik narsalarni gaplashganim uchun aybga buyurmang. — Ayb emas, aksincha, samimiy gapirishingiz meni xursand qildi. Rostanam esimni taniganimda siz yosh kelinchak edingiz. U paytlarda qanday uyimizga kelib qolganingizni tushunmasdim ham. “Katta boʻlsang, kimga uylanasan” deb soʻrashsa, hech baloni tushunmay, “Ra’no kenayimga” deganlarimni eslasam uyalib ketaman. — Shu onda ikkisi ham eski xotirani eslab kulib yuborishadi. — Juda mehribon va muloyimligingiz uchun ammalarimdan koʻra sizni koʻproq yaxshi koʻrardim. — Ha-a, u paytlarda nozikkina, soddagina yosh qiz edim. Oradan qariyb 20 yil oʻtibdi. Siz ham katta boʻlib qoldingiz. Odamlar havas qiladigan, kuyov qilishni istaydigan aqlli, xushsurat yigit boʻlib ulgʻaydingiz. Men esa umrimning eng yoqimli davlarini, yoshligimni yashab boʻldim. Shohruxning hikoya qilish qobiliyati kuchli edi va u menga suhbatni ajoyib tarzda tushuntirib berardi. Men esa maroq bilan tinglardim. Uning gaplarini hikoyamga koʻchirishga rosa qiynaldim ham. Orada oyogʻi ogʻrib ketdi deb oʻylab, tizzasidan turdim va yoniga oʻtirib oldim. U esa davom etdi: — Men haqimdagi fikrlaringizdan xursandman. Lekin oʻzingiz haqingizda aytgan gaplaringizga qoʻshilmayman. Siz hali ham ancha yosh koʻrinasiz. Bu maqtov emas, rost gap. — Qaydam, birovning xotini qiz koʻrinadi degani shu boʻlsa kerak-da, — deydi oyim jilmayib. — Lekin oʻzimga unchalik yuqori baho bermagan boʻlardim. Yosh oʻtib borishini kuzatib turish yoqimsiz. Menga qiziq tomoni, siz nimaga asoslanib meni yosh koʻrinadi deyapsiz? — Oʻzingiz tengi ayollar bilan taqqoslab aytyapman-da. — Ayollarni taqqoslashni ham boshlab yuboribdi-ku bolakay, — deb kuladi oyim. — Oʻziga qaramaydiganlari bilan solishtirgansiz-da meni. Xafa qildingiz, — yana kuladi. — Yoʻq, oʻziga “chotkiy” qaraydiganlariga nisbatan aytyapman. Ayollarni farqiga borishni boshlaganimga ancha boʻldi. — O-xo! Unda, ayting-chi, men qanday ayolman? — Suhbatimiz ancha samimiy chiqayotganidan xursandman. Ochiq-oydin gapiraversam boʻladimi, sizga noqulay emasmi? — Agar men haqimda samimiy fikr bildirsangiz, mayli. Yasama gap-soʻzlardan koʻra shunisi yaxshiroq. — Ochiq aytadigan boʻlsam: siz oʻzini hurmat qilgan yigitning orzusidagi birinchi ayolsiz. — Shu gapdan keyin oyim unga qayrilib, nazar tashladi. Shohrux bir lahzaga roʻy-rost gapirganidan oʻngaysizlandi. Lekin vaziyat unchalik qoʻrqinchli boʻlib chiqmadi. — Qaysi ma’noda birinchi ayol? Birinchi partnyormi? — qiziqsinib soʻraydi oyim. — Ha, ha, voyaga yetgan, lekin hali yotib koʻrmagan har qanaqa yigit, hayotidagi birinchi partnyor sizdek boʻlishini istaydi. — Shuncha yosh qizlar turganda-ya? Nega? — Sabablari koʻp. Koʻpincha birinchi aloqada bokir yigitlar dominant boʻlolmaydi. Lekin dominantlikni yosh qizlarga topshirib qoʻyishni ham istashmaydi. Shuning uchun ular oʻzlaridan qariyb ikki baravar yoshi katta kenayilarni xohlashadi birinchi marta uchun. Ba’zida doimiysi uchun ham. Siz, ayniqsa, nafaqat birinchi, balki doimiy aloqa uchun ham qiziqarli, tajribali va juda goʻzal, kinolardagi qomatga ega partnyorsiz. — Qiziq! Meni maqtashda biroz oshirib yubordingiz shekilli-yu, lekin nazariyangiz ancha qiziq ekan. — Oyim koʻp narsani bilishiga qaramasdan, ayrim joylarda sir boy bermaslikka urinardi. — Demak, yosh yigitchalar men kabilarni xohlashi bor gap? — Albatta! Buni oʻzida his qilgan odam sifatida aytyapman. — Ikkisi ham kulib yuborishdi. — Lekin sizda bunaqalardan koʻp boʻlgan shekilli, Shohruxjon, — oyim qiziqsinadi. — Faqat men savollarga javob beryapman, lekin sizdan hech javob olib boʻlmayapti-ku, kenayi. — Qaysi savolingizga javob bermabman, hammasini bilib olyapsiz ayyorlik bilan. — Birinchi savolimga e’tibor qilmadingiz lekin. Hozir boyagiga nisbatan yaqinroqmiz, deb oʻylayman. Yoki u sirni ochadigan darajada yaqin olmaysizmi hali ham? — Shohrux minet haqida savol ishora qilardi. — Eh, bu hayotda nimalar boʻlmaydi-ya, Shohruxjon! — oyim ham berkitib oʻtirishga urinmadi. — Boʻlib turadi onda-sonda. Erkak qariganidan keyin usiz iloji boʻlmay qolarkan. — Iloji yoʻgligi uchungina qilasizmi faqat? Umuman yoqmaydimi oʻzi? — Qanday tushuntirsam ekan… Turgʻizish uchun qilish yoqmaydi-da. Xuddi, majburlab turgʻizgandek. Lekin shundoq ham tarang turgan boʻlsa, boshqa gap! — Nisbatan yoqimliroqmi? — Ha, ancha yoqimli. Endi javob berish sizning navbatingiz. Nechta oyimchaning ustida boʻlgansiz? — kulib soʻraydi oyim. — Hozircha beshta. Barmoq bilan sanarli darajada shunaqa kamgina hali. Shu onda Shohruxning gapini boʻldim: — Rostan beshtami? Meni ham hisoblaganmisiz ularning ichida? — soʻradim Shohruxdan, men bilan avval boʻlganmikan yoki oyimdan keyinmi, shunga qiziqib. — Yoʻq, u paytda sen yoʻq eding xayollarimda, — iljaydi Shohrux. — Sen bilan keyin boshlandi sarguzashtlarimiz. — Nega meni ham tanladingiz? Shunchaki oyim bilan qoniqib yurgan ekansiz-ku, — oyim bilan degan iborani birinchi marta ovoz chiqarib aytganimdan gʻalati boʻlib ketdim. — Yetmaganiga, majburlab, qiynab… — Yoqmaganmidi? — toʻsatdan teskari savol berdi Shohrux. — A-a… — bir muddat nima deyarimni bilmay oʻylanib qoldim. — Bilmayman, — dedim zoʻrgʻa. — Demak, yoqqan! — Hm… — Bilardim. — Qayerdan? Qanday boʻldi oʻzi bu? — Quloq sol, Madin. Agar sen umuman xohlamaganingda, bu ish boʻlmasdi. Seni anchadan beri bilaman: xarakteringni, qat’iyatingni. Xonangga kirgan paytimda pornoning kayfidan mast eding. Men ham juda xohlab turgandim. Chunki oying bilan faqat bir kun yotib ulgurgandim. — Shohrux ham birinchi bor kenayi emas, balki oying deyotgandi. — Shundan keyin amakim va sen koʻpinchi uyda ekanliklaring uchun oyingga yaqinlashishga imkon boʻlmadi. Faqatgina oshxonada birov yoʻq paytda 10-15 soniya quchoqlay olardim, xolos. Bu meni hirs oʻtida battar yondirardi. Akangga aytaman deganim shunchaki qoʻrqitish edi. Bemalol, aytavering deganingda, shunchaki fikrimdan qaytgan boʻlardim. Ikkimiz ham adrenalinga toʻlgan edik, shu sababli sen qat’iy yoʻq deyolmasding. Keyin telefoningni titkiladim. Oʻsha yigitlar bilan yozishmalaringni oʻqidim. Ular bilan rohatlanib koʻrgan boʻlsang, demak, men bilan boʻlish yoqadi, deb hisobladim. — E-ha, siz meni ular yotib yuribdi, deb oʻylagansiz-da, — dedim Jamshid bilan oʻta ochiq yozishmalarimiz esimga tushib. — Ha-da. Nima, yotib koʻrmaganmiding? — hayron boʻlib soʻradi Shohrux. — Yoʻq-da. — Uning hayrati ikki karra oshdi. — Faqat oʻpishganman. Siz bilan seks birinchisi edi menda. — Aldamayapsanmi? — Yoʻgʻ-e, nega aldayman! — Shu gaplarimdan keyin uning kayfiyatiga tun choʻkkandek boʻldi. — Rosti umuman bilmagandim. Oldingda xijolatdaman. Kechir. — Shohrux oʻzini aybdor his qilardi. — Boʻlar ish boʻldi. Siz boʻlmasangiz, kimdir qachondir qilardi-da baribir, — oʻzimni ovutib, hazil qilib kuldim. Bir lahzaga oʻylab qoldim: Meni oynaga qaratib, toʻnqaytirgancha, itarayotgan paytda undan qanchalik nafratlangan boʻlsam ham, bu nafrat abadiy emas va shunchaki orqamdagj ogʻriqning kuchidan kelib chiqqandir balki. Aslida Shohrux yomon bola emas. Yana unga yuzlandim: — Lekin oʻshanda ham hozirgidek dildan gapirganingizda, yoqimliroq boʻlardi birinchi aloqam, — deya yana hazilni davom ettirdim. Vaziyat taranglashmadi. Rosti ham, eski ogʻriqlarni eslash oʻrniga qiziqarli hikoyani eshitish yoqimliroq edi hozir, ayniqsa, u oilang haqida boʻlsa. Yana Shohruxning hikoyasiga qaytsak: — O-ho, beshtasini boshini aylantirolgan boʻlsangiz, qoyil, — maqtab qoʻyadi oyim uni. — Qoʻlgan kelgancha, kenayi. Axir, qizlar orolida oʻqiyman-ku. — Darhaqiqat, Shohrux Jahon tillarida oʻqirdi. Oyim ham 1993-1997-yillarda Jahon tillarida oʻqigan. Keyinchalik dadam bilan Toshkent viloyatiga qaytib kelishgan va biz katta boʻlganimizdan keyin maktabda rus tilidan dars berishni boshlagan. — Yevro guruhda oʻqiganim uchun qizlar bilan bu mavzuda osonroq gaplasholaman. Rusiyzabon qizlar uchun bu unchalik qoʻrqinchli emasligini bilasiz-ku. — Toʻgʻri, oʻzim ham yevroguruhda oʻqiganman. — Seziladi, — kuladi Shohrux. — Demak, 20 yildan beri hech narsa oʻzgarmagan-a? — Qaydam, oʻzgarmagandir. Har bir avlodning yoshlik davri oʻxshash baribir. — Kenayi, sir boʻlmasa, bir narsa soʻrayman yana. — Sir qoldimi oʻzi? — kuladi oyim. — Soʻrang-chi. — Siz ham yigitlar bilan bu mavzuda hozirgidek bemalol gaplasholganmisiz? — Holat va suhbatdoshga qarab. Oʻta qiziquvchan va shu bilan birga ancha uquvsiz ham edim. — Demak, yaxshi suhbatdoshlarga yoʻq demagansiz. Unaqalar koʻp boʻlganmi? — Ikkitagina oʻgʻil bola kursdoshimiz boʻlardi oʻzi. Ikkalasi ham men bilan dardlashishni yoqtirardi. Yoʻlimiz ham bir edi, men, bir dugonam va ular ikkisi bir tarafdan qatnardik. Balki shu sabab ham yaqin boʻlib ketgandirmiz. — Oyimga oʻtmishni xotirlash yoqimli sogʻinch hissini berayotgandek edi. — Qaysi biri koʻproq yoqardi sizga? — Rashid degan metis yigit. U bilan munosabatlarimiz sal qolsa jiddiylashib ketardi. Lekin me’yorni bilganmiz, balki bilmagandirmiz, — kuladi oyim. — Qanchalik me’yorni bosib oʻtgansizlar oʻzi? — battar qiziqsinadi Shohrux. — Me’yorni nima bilan oʻlchashga bogʻliq. Har kimning qarichi har xil, axir. — Unda me’yorni oʻlchash uchun bir-ikkita narsani soʻrayman. Ha yoki yoʻq deb javob bersangiz yetarli, qarshi emasmisiz? — Shohrux suhbatni yanada qizdirardi. — Xoʻp, soʻray-chi, — osongina rozilik bildiribdi oyim. — Qancha vaqt sevishgansiz Rashid brat bilan? — O-xo, nostalgiya! Sevgi deb boʻlmaydi, lekin munosabatlarimiz bir yildan koʻproq davom etgan. — Qoʻl ushlashib yurganmisizlar? — Ba’zida. — Uyingizga kuzatib qoʻyganmidi? — Ha. — Kinoga tushishlar boʻlgandir? — Boʻlgan. — Qiziq tarix ekan, bir qarashda odatiy, yoqimli sevgi hikoyasi. Lekin endi jiddiyroq savollarga oʻtamiz, kenayi… — Shohrux rozilik olish maqsadida bir lahza pauza qildi. — Oʻzim ham qiziqib qoldim qanday jiddiy savollar ekan deb, — kuladi oyim. — Aha, unda ayting-chi, oʻpishganmisizlar? — Obbo! Nima ekan debman-a, — istehzoli jilmayadi oyim. — Jiddiy deganingizga qoʻrqib turuvdim. — Oyim oʻpishishning ancha oddiy mashgʻulot ekaniga urgʻu bergandi. — Jiddiy boʻlsa, jiddiy-da, kenayijon! Minet qilganmisiz unikini? — endi istehzoli nigoh navbati Shohruxda edi. — Endi rosmana qiynab qoʻydingiz. Bizning paytimizda hozirgi yoshlar koʻradigan videolar yoʻq edi-da. Unaqa videolar keyin paydo boʻldi. — Demak, qilmagansiz. — Oʻsha paytda, yoʻq… — oyim ilmoq qoldirdi. — Keyinchalik? — ilmoqni tutdi Shohrux. — Ha. — Kimni? — Birinchi boʻlib Rashidni. Qoyil! — deb oʻyladim ichimda. Oyim ham minet qilgan va faqat dadamni emas. Demak, men oyimdan shoʻxroqligim haqiqatdan uzoq. Balki menga undan oʻtgandir ayni shunday oʻyinlarga moyillik. Ha… Mening bu xarakterim osmondan tushmagan. — Qachon? Boya aytganingizdek “zamonaviy” videolar chiqib boshlagandan keyinmi? 95-yillarda boʻlmagan deb yurardim. — Shohrux davom etardi. — 2007-yilda. Shohrux oyim shunday javob qaytarganini aytganida avval shok qabul qildim. Keyin oʻylab qoldim, chunki Shohrux oyimning 20 yillik turmushidagi birinchi jazman emasligi tabiiy tuyuldi. — Amakim bilmaganmi? — Menimcha, bilmagan. Men ham ahmoq emas-ku sezdirib qoʻyadigan, — kuladi oyim. — Qanday boʻlgan voqea? — qiziqsinadi Shohrux. — Universitetni bitirganimizning 10 yilligi munosabati bilan yigʻilgandik oʻshanda. Amakingizni olib borib qoʻygandilar. Atigi 6ta kursdoshimiz kelgan. 4ta qiz va Rashid bilan Akrom. Yedik-ichdik, biroz viskidan ham oldik. Yoqimli kun boʻldi. Oʻtmishni esladik. Keyin Rashid men va dugonamni uyga tashlab qoʻyadigan boʻldi. Tabiiyki, dugonamni uyiga tashladi avval. Ikkalamiz mashinasida yolgʻiz qaytdik. Biroz yurgach, u mendan oldi oʻrindiqqa oʻtishimni iltimos qildi. Nega hali ham uylanmaganini soʻradim. Meni unutolmaganini aytib hazil qildi. Kulishdik biroz. Sevgiga oʻxshash damlarimizni esladik. Barchasi uchun minnatdorchilik bildirdi. Men ham u bilan oʻtgan kunlarimizni joʻshqinlik bilan yodga ola boshladim. U ruldaligida tirsaklarimiz bir-biriga tegib ketardi. Uzatish qutisidan tezlikni har almashtirganda esa qoʻllari tizzamni yonidan, deyarli tegib oʻtardi. Soʻng qoʻlimdan tutsam, qarshi emasmisan, deb soʻradi. Biroz jim turdim, xuddi oʻzimni 1-kursdagi qizaloqdek his qildim. U ham qimirlamadi. Keyin oʻzim qoʻlidan tutdim. Erim bilan munosabatlarimizni soʻradi. Oʻrtacha munosabatlarimiz haqida gapirdim. Shu paytgacha yanada chiroyli tomonga oʻzgarganim, erga tekkan va ikkita farzand koʻrgan ayolga oʻxshamasligimni aytib maqtadi. Men ham undan ayollar bilan aloqalari haqida soʻradim. Hayotida 3-4 ta qiz uchrabdi, lekin hech birini chindan sevolmabdi. — Oyim shu joyida biroz toʻxtadi. — Uzr Shohrux hikoyam ancha uzoqlab ketdi. Sizni ham zeriktirib qoʻydim. — Yoʻgʻ-e, kenayi, bemalol. Voqeaga boʻlgan qiziqishim yanada ortyapti. Faqat qoʻl ushlashib ketmagandirsizlar har holda, — kuladi Shohrux. — Tarixi uzun, — kuladi oyim. — Keyin toʻshakdagi munosabatlar masalasiga oʻtdik. Bu paytda esa u bizning uy tarafga haydamayotgani, vaqtdan yutish uchun shunchaki aylanib yurganimizni sezib boʻlgandim. Toʻshakdagi aloqalar haqida ozroq gaplashdik. Ancha koʻp ayollarni sinab koʻribdi. Menda esa faqat bittaligini eshitib, qoyil qoldi, albatta. Bir paytlar uning kvartirasidagi oʻtkazgan soatlarimizni esladik. Oʻpishardik, quchoqlashardik, lekin u yogʻiga oʻtolmaganmiz. Sal-pal yechingandek boʻlib, nozik joylarimizga tegingan paytlarimiz ham boʻlgan. Lekin yuqori notaga chiqmaganmiz unda ham. — Koʻkraklaringizni koʻrganmidi oʻsha paytlarda? — qiziqishini tutolmay soʻraydi Shohrux. — Ha. Butunlay yalangʻoch holda quchoqlashib yotgandik 1-2 marta. — Kenayi, iltimos, davom eting, — kuladi Shohrux. — U rulda ketib borar ekan, uning shimidan bilinib qolgan a’zosiga koʻzim tushdi. Bu esa men uchun ham ehtirosli edi. Erkaklarning hirsini uygʻotish men uchun negadir doim yoqimli boʻlgan. Shohruxning hikoyasiga koʻra, voqeaning davomi qisqacha bunday boʻlgan: Ishqiy va hirsiy munosabatlar ham oyimda, ham Rashidda ehtiroslarni uygʻotgan. Rashid oyimning soniga qoʻlini qoʻyib, silashni boshlagan. Oyim biroz boʻlsa-da, oʻzini oʻngaysiz his qilgan. Buni sezgan Rashid bemalollikka chorlagan va ikkisi uchun ham qiziqligini tushuntirgan, soʻngra, oyimning chap qoʻlidan ushlab, shimi ustiga olib borgan. Biroz shu zaylda yurishgach, svetaforda toʻxtagan paytdan foydalanib, Rashid shimining zamogini ochib, asbobini oyimga tutqazgan. Oyim ham unikini silay boshlagan va endi kayfdan Rashidning qoʻlini oʻzining sonlari orasiga olib borgan. Oyimga kvartiraga borish taklifini bildirgan Rashid. Lekin kech boʻlgani, uydagilar xavotir olishi sababli oyim unamagan. Rashid ham buni tushungan va boshqa kuni kvartirada koʻrishishga kelishib olishgan. Qorongʻuda oʻpishib, erkalashib, oyimni uyga tashlab qoʻygan. Bir necha kun oʻtgach, oyim kelishilgan joyda, kelishilgan vaqtda Rashid bilan koʻrishgan. Birga kvartirasiga borib, darhol oʻpishib ketishgan. Bu ikkisiga ham alohida adrenalin bergani tabiiy, ayniqsa, oyimga. Chunki 10 yildan beri oyim va dadam bir-biridan zerikib ulgurishgan. Ikkisi Rashidning spalniysi xoʻp deguncha, quchoqlashib, oʻpishib, yechinishgan va mazza qilib sikishishgan. Birinchi aloqa tugagach, yuvinib chiqib, ovqatlanishgan. Rashid bu vaqtda televizordan oʻsha paytdagi yangi chiqqan pornoni qoʻygan. Oyim uchun esa bu dahshatli darajada yangilik edi. Minet sahnalariga alohida urgʻu berilgan videodan keyin Rashid ham xuddi shunday qilish taklifini bildirgan. Oyim unchalik xohlamayotgandek tuyilgan bir paytda Rashid oyimni erkalashda davom etib, butun badanini oʻpichlarga koʻmgan va yakunda yangi tozalangan amiga yetib borgan. Birinchi marta yalatayotgan oyim oʻzini yoʻqotib qoʻygani tabiiy. Shohruxga aytib berishicha, oyim seksdan bunchalik rohatlanish mumkinligini haqida oʻylab ham koʻrmagan oʻsha paytgacha. Kunilingus bergan lazzatning ta’sirida endi oyim Rashidning iltimosini rad etolmagan va uning asbobini soʻrishga kirishgan. Bu ham qiziqarli tajriba boʻlgan ekan. Meni ajablantirgani, oyim 33 yoshida qilgan tajribani men 18ga kirmasdan sinab koʻrganim boʻldi. Qoyil! Jinni boʻlib qolish mumkin! Lekin ajabtovur! Oyimning birinchi mineti haqidagi hikoyani amakivachcham eshitish hammasidan oʻtib tushgandi. Yetmaganiga Shohrux voqeani gʻaroyib tarzda hikoya qilib berardi. — Rashid bilan boʻlgan aloqalari tushunarli, sizlarniki qanday davom etdi, — deya battar qiziqib soʻradim Shohruxdan oyim bilan aloqasi haqida. Allamahalda bu haqidagi hikoyani eshitish rosmana gʻaroyib edi. Rashid ham oʻzi ham hikoya qilishni boshlab yubordi. Davomi bor… Hikoya sizga ma’qul kelsa, iltimos, bu haqda bizni ham ogohlantiring! 15 ta yulduzcha va 30 ta izohdan soʻng, davomini ham yozib tugataman)