Olima dugonasi, Umida bilan eng oldi qatorda, yonma yon o`tirgancha berilib domlaning so`zlarini eshitar edi. Umida biqiniga sal turtib pichirlab gap boshladi: - Oli man hayronman, rektir qarindoshing emasmi? - Yo`q! - Qarindoshing bo`lmasa! Nega senga yaxshi mumila qiladi? - Yo`g`aaa nega qarindoshim bo`lsin. Shunchaki o`zlariga yaqin olsalar kerakda! - Aldama. San pismiq yana qarindosh ekaningni sir tutib yurgan bo`lma, oying ham kelganda huddi qadirdonday iliq gaplashgan edi! - Kantirak masalasida, yordam berganlar. Aslida o`zimiz tomondan chiqgan inson. Rahmatli dadamni tanir ekanlar. Balki shungadur! -dedi. - Ha, shundaymi. - Pichir-pichirlar to`xtatilsin... -domla bir humrayib Umidaga qarab qo`ygach darsni davom ettirdi. - Umi tishshsh... darsga qaraylik, bo`lmasa domla quvib chiqaradi. Dars tugab endi eshikdan chiqayotgan edilar. Huddi boyaga suxbatni eshitganday qarshilarida rektir paydo bo`ldi. Yigit-qizlar salom berishdi. Rektir alik olgach: - Olimaxon haliroq xonamga kiring. -dedi. - Ho`p. -dedi Olima. Rektir ketgach, Umida yana Olimani biqiniga yengil turtdi. - San pismiq aytmayabsan, rektir sani amiking yoki tog`ang?! - Qaniydiya amakim bo`lsa. Lekin juda yaxshi inson! -dedi rektirni orqasidan qarab qolar ekan... Darslar tugagandan keyin hamma tashqariga shoshildi. Olima esa rektirni xonasi tomonga. Uch bor eshikni qoqdi. - Kiring eshik ochiq... ichkaridan rektirdi ovozi keldi. - Assalomu a`laykum. Olima ochiq chehra bilan ichkariga kirdi. - Olima kel qizim marhamat o`tir! rektir kursiga ishora qildi. Olima kursiga o`tirar ekan, mamnun jilmayib qo`ydi. - Ho`sh qizim o`qishlar charchatib qo`ymayabdimi? - Yo`q yaxshi! - Onangizni uyaltirib qo`ymaysanmi? - Yo`g` xudo holasa unday bo`lmaydi. - Uyaltirmada, ahir onangga vada berganman. Mana bugun kantirakingni, o`z yonimdan to`lab qo`ydim. -dedi rektir. - Rahmat. -dedi Olima biroz hijolat bo`lib, bir vaqtni o`zida hursandligi ko`zida namayon edi. - Shuni aytib qo`yay degandim. Endi boraqol. -dedi. - Yana bir bor rahmat! -dedida o`rnidan turdi. - Haya, Olimaxon... - Labbay domla. - Bir iltimosim bor edi. - Qanday? Olima asta joyiga o`tirdi. - Osh damlashni bilasanmi? - Ha albatta! - Bugun bir og`aynim bilan do`ppidakkina osh qilib o`tirmoqchi edik. Albatta voqting bo`lmasa mayl, shartmas! -dedi rektir. Ammo ijobiy javob olishiga ishonchi komil edi. Olima bir sonya o`yga toldi. Ammo rektir ko`z oynagi ostidan qarab turganini ko`rgach asta jilmaydi. - Bajonidil damlab beraman, qachonga qayerda? - Shu bugun vaqting bo`ladimi? - Albatta! - Bo`lmasa tashqarida kutib turgin, man hozir chiqaman! Olima tashqariga chiqganda dugonasi Umida kutib turardi. - Umi kutib turibsanmi? - Ha. - Ketavermabsanda, man Sobit aka bilan ketaman. -dedi. Ammo dugonasi no to`g`ri hayolga borishidan hadiksib gapni o`ngladi. - Bugun tog`amlarnikiga boraman. - Tog`ang?! - Dugonajon endi berkitib nima qildim. Sobit aka oyimning o`gay akasi bo`ladilar-u. - O`gayligi uchun berkitib yurganmiding? - Ha dugonajon faqat hechkimga aytma ho`p. - Voy pismig`ee shundo qarindoshing bor ekanu... Ha mayli keyin gaplashamiz. -dedida Umida yolg`iz o`zi yotoqxonaga ketdi. Dugonasini aldashga aldadiyu ammo, o`zi o`ylanib qoldi. Bu gap rektirni qulog`iga yetib borsa, uyalib qolmasmikinman deb. Rektir chiqib keldi, Olimini ko`rgach mashinasiga ishora qildi. - Qani mashinaga o`tir. Mashinaga o`tirishdi, rektir har doyim ketadigan tomonga emas, mutloqo boshqa tarafga rulni burdi. - Kechirasiz domla! - Domla demasdan Sobit aka deyaqol, ahir institutda emasmiz-ku. - Sobit aka, adashmasam uyiz boshqa tarafda edi? - Kivartiram bor. -dedi ammo Olima sal tashvishga tushayotganini sezdi. -Nozik mehmon bo`lsa yaxshi kutib olishimiz kerakda. -dedi. - Ha... - Avval bozarga tushamiz! -dedi Sobit... * * * * * Sabit qo`lida sumka ko`tarib ikkinchi qavatga ko`tarilib borardi. Uning ortidan Olima ham. Eshikni ochgach, ichkariga ishora qildi. - Qani marhamat ichkari kir. Olima ichkariga kirar ekan, atrofga bir qarab oldi. Juda chiroyli, dit bilan jixozlangan. Ikki xonali kivartira. - Kulbayi-vayronam yoqdimi? - Ha! - Kiyimlaringni mana-bu xonada alishtirib olishing mumkun. -Sobit yotoqxonani ko`rsatib, o`zi oshxonaga o`tdi. Olima sumkasi, engnidagi kastumchasini o`sha yerga qo`yib qaytib chiqdi. - Mana-bu fartuk, mana pichiq, ana qozon. San oshni boshlayver man narigi xonada dasturxon tuzayman. - Qo`yavering o`zim Sobit aka! - Bekor o`tirgandan ko`ra, san buni o`ylama oshni boshla. -dedi va oshxonadan chiqib ketdi... Oradan ancha vaqt o`tgach, Olima oshxodan chiqdi. Narigi xonada, ikki kishilik chiroyli dasturxon tuzalgan. Sobit esa telvizirga tikilgancha, aroq ichib o`tirar edi. - Sobit aka! - Ha... - Osh bo`ldi, mehmoningiz kelmadiku? - Telifon qildi, bugun kelolmas ekan! - Iyaa... Unda man ketsam maylimi? - Qayoqqa? - Yotoqxonaga. - Oshni o`zim yeymanmi! -deb Olima tarafga bir qarab qo`ydi. - Saniyam qorning ochgandur? - Yo`q to`qman. - Yolg`on gapirasana. Bor suzib chiq bugun san mehmonimsan. Mehmonni och qaytarish odobdan emas... Olima oshxonaga kirib oshni suzib chiqdi. Rosti o`zi ham juda ochiqqan edi. Ortiqcha etiroz bildirmay, stulga o`tirdi. Sobit oshni yeyishdan avval, qadahga aroq quydi. - Ichasanmi? -dedi Olimga qarab. - Yo`q! - Unda sani sog`lig`ing uchun. -dedida qadahni ko`tardi. So`ng oshdan ikki qoshiq og`ziga soldi. - Ooo`o` qo`ling dard ko`rmasin, pazanda ekansan. Eplik qizga o`xshaysan! - Rahmat... -dedi Olima maqtovdan boshi osmonga yetdi. Sobit yana qadaxga aroq quyib qadaxni tepaga ko`tardi: - San uchun. Go`zalligin oldida bosh egaman. San bilan bir dasturxon atrofida o`tirish man uchun sharaf. -dedida qadaxni ko`tardi. Olima bu g`alati qadax so`zidan keyin, yeyayotgan ovqati tomog`iga tiqilib, piyoladagi choydan xo`pladi... Sobit ikki, uch bor qadax so`zi aytish boxonasida Olimaga xushomat qilardi. Olima bo`lsa, kutmagan insondan bo`layotgan xushomatlardan yuzi qizargan bir ahvolda uyalib o`tirar. Bir vaqtni o`zida Sobitni aljirashlaridan xavotirga tusha boshlagan edi. Birdan tizzalariga Sobitni oyog`i teyganini sezdi. Avvaliga kayfi borligi uchun beyhosdan tegib ketdi deb o`yladi. Ikkinchi martasi oyog`lari orasiga, soniga teyganidan keyin Sobit atayin qilayotganini tushundi va o`rnidan turdi. - Sobit aka endi man ketaqolay. - Qayoqqa ketasan, man bilan qol..! - Sobit aka siz... -dediyu uni fikri buzulayotgani sezib tezda xonadan chiqdi. Sumkasi va kastumchasini olish uchun yotoqxonaga kirganda ortidan Sobir kirdi va eshikni berkitdi. Olima Sobitni ko`zlarida, yonayotgan xirs alangasini ko`rgach qo`rqib ketdi. - Mani qo`yvoring iltimos! - Yo`q, jonim san iltimos qilma buyur nima qilay. Pul, mashina istagan narsangni muxayyo qilaman. Faqat maniki bo`lsang bas. Ho`p degin jonim ho`pde! Sobit asta Olimga yaqinlashdi. Olima, xammasini endi tushunganday bo`ldi. Bir yilgi kantirakti, inistitutga kirib olishida yordam bergani. Qizim deb qilayotgan iliq munosabatlari hammasi soxta. Uning asil maqsadi boshqa ekan. - Yo`q mani tinch qo`ying... - Yo`q dema, aytganimni qilsang malikalarday yashaysan. Yeganing oldinda yemaganing ketingda bo`ladi. Aqilli qiz bo`l, o`ylab ko`r? -deb qizni burchakka siqib borardi. Sobit olam-olam vadalar berar, yalinguday bo`lib qizdan so`rardi. Ohiri Olima burchakka taqalgach, iltimoslari naft bermagach. Tiz cho`kib qo`llarini qovushtirib yig`lab yolvora boshladi. - O`tinib so`rayman Sobit aka mani badnom qilmang... -dedi. Sobit oyog`lari ostida tiz cho`kib o`tirgan qizni bilaklaridan ushlab o`rnidan turg`azdi. Qo`llarini qattiq siqib quchoqlashga urundi. Olima bo`lsa qarshilik ko`rsatdi. Sobit qizni siltb yuziga yengil shapati urgach: - Badanom bo`lishdan qo`rqasanmi? Ha sani shunday badnom qilmamki yashashga ham istagin qolmaydi. Agar aytganimni qilmasang o`zingdan ko`r! -dedi. Sobit yaxshilikcha ko`ndira olmagach, endi qizni qo`rqitish yo`liga o`tdi. - Kantirak pullarini, sud orqali, o`n barobar qilib undirib olaman. O`zing institutdan haydalasan. Yo`q dema ahmoq, oyog`ing ostiga borimni to`kaman! -deb qizni koftasini yechishga urundi. - Yo`q, yo`q iltimos bunday qilmang... - Bo`pti qo`yvoraman keyin o`zing afsus qilasan. Butun inistitut oldida sharmandalarcha haydattiraman. Onangga qizing foxisha deyman. Qo`limdan sog` chiqarsan ammo, loyga qorishib ketasan odamlarni oyog`i ostida ezilasan! -deb qizni yechintirishda davom etdi. Bu pupisalari naf berib, Olima qarshilik qilishni to`xtatdi. Lekin iltimos qilib yig`lab yolvorishda davom etdi. Sobit bo`lsa bu iltimoslarga parvo qilmas, iloji borich qizni yechintirishga urunardi. Bir amallab koftasini yechib pastga otti. So`ng Olimini qarshiliga qaramay, yupkasi, ich kiyimlari birin bir yechib tashladi. Qizni esa devonga uloqtirdi, va o`zi ham yechina boshladi. Qizni ko`zlari to`la yosh bilan, Sobitga qarab turardi. Mana uni asil basharasi, u farishta emas, farishta niqobidagi iblis. Uning jundor tanasi, harom yeb kattalashgan qorni, tik turgan asbobi. Hammasi Olimada bu iblisga nisbatan cheksiz nafrat uyg`otgandi. Lekin har lahzga shavqat, qilishidan umudvor edi. Ammo yo`q. Qizni sutdek tiniq tanasi, oyday yorqin chiroyi, tengsiz go`zalligi. Sobitni aqlu hushini olib o`ziga magnitday tortardi. Hirs alangasi vujudini yondirib, chanqotgandi. Istagi faqt bitta. Hirsli chanqog`ini qondirish uchun qizga tashlandi. Sho`rlik qiz, uni o`zidan qancha uzoqlashtirishga urunmasin, kuchi yetmasdi... Oyoqlari orasida og`riqni, sezganidan keyin barchasi tamom bo`lganini tushunib taqdirga tan berdi. Go`yoki jonsiz kessakka aylanganday, kaftlari bilan yuzini to`sgancha unsiz yig`lardi. Sobit ko`p cho`zmadi, bir ikki daqiqada ishini bajardiyu, o`zini qizni yoniga tashladi. Shundayam qo`llari tek turmas, bir nimalar degancha qizni ko`kkarlaridan, sonlaridan silar. Har harda boshini ko`tarib, bey o`xshov basharasini, qizni nozik badanlarga tekkazib o`pib qo`yardi. Olima huddi haykalga aylanib qolganday. Qulog`lari shang`illar, butun tanasi qaqshab og`rirdi. Qo`rquv iskanjasidan haligacha chiqa olmas, lablari pip-pirab nimadur deyishga urunardi. Nazarida bu qo`rqinchli tushdan edi... Sobit ikkinchisini boshlash uchun oyoqlarini ikki yonga ochayotganda. Olima o`ziga keldi, bu tush emasligini ongi fahmladi. Tizzalarini quchoqlagancha ingrab yig`lab yubordi. - Qo`rqma jonim boshida shunday bo`ladi. Keyin o`rganib qolasan. -Sobit qizni sochlaridan siladi. - Yashashni istamayman, o`lgim kelyabdi. -dedi asta uyat hissi bosib, choyshob bilan ko`krakini berkitdi. - Hayotimni barbod qildiz, ming lanat sizga! - Qarg`ama manda ham ko`ngil bor. - Man nima qilaman? Onamga nima deyman? Hali turmushga chimagan edi! Kelajagi, boshiga qanday savdolar tushishi haqida o`ylagani sayin ko`z yoshlari tinmas. Yuragi huddi qafasga majburlab solib qo`yilgan qushchaday tipirchilar. U huddi endi ochilayotgan gulu. Ammo shavqatsiz kimsalar yaproqlarini bir-bir uzub olayotganday his etardi o`zini. Ko`z yoshlarini artar ekan, qarshisida turgan inson qiyofasidagi hayvonga uzoq tikildi. Dilidan o`tqazib jamiyki lanatlarni uning tomonga yo`naltirdi. - Bor dushga kirib poklanib chiq? -dedi Sobit kichikroq eshikka ishora qilib. - Tanamni poklar! Nonusimni, iffatimni poklaydimi? Sobit asta yana qizga yaqinlashdi. Ikki yelkasidan ushlab yuziga termuldi. - Tiklaydi. O`zim yordam berman! - ..! -Olimani ko`zlari qinidan chiqguday bo`ldi. Sobit hiyol jilmaydi. - San birinchi ham emassan ohirgi ham. -dedi. Olima tizzalari qaltirab asta dush tomonga yurdi. Iliq suv tagida uzoq o`tirdi. Ko`z yoshlari, oqayotgan suvga aralashib ketardi. Uzoq yuvindi, so`ng dushdan chiqdi. Sobit uxlab yotardi, hayoliga uni pichiqolab o`ldirib tashlash fikri keldiyu ammo jurati yetmadi. Kiyinib chiqib ketdi... Bir haftagacha inistitutga bormadi. Ohiri dugonasi Umidani qistovi bilan, borishga ko`ndi. Endi avvalgiday, faol emas, darsda ham parishon o`tirardi. Yashashni qizig`i qolmagan. Darstlar tugagach, dugonasi bilan yotoqxonaga qaytmoqchi edi. Sobit yana yo`liga chiqdi. - Qizim beytob bo`lib qolibsiz endi tuzukmisiz? -dedi. Hech narsa sodir bo`lmaganday hotirjamlik bilan. Olima, nima deyishni bilmay qoldi. - Endi tuzukmisiz? -dedi savolini qaytarib. Umida sal turtib qo`ygandan keyin. Olima o`ziga kelib, bosh qimirlatdi. - Yaxshi... Sizdan hovotir olgandim. Ortimdan yuring xonamga muxim gapim bor! -dedi. ``Yo`q Umi dugonajon mani o`zing bilan olib ket. Mani u yoqqa yolg`iz yuborma!`` -deb dugonasiga umid bilan termuldi. Ammo bu so`zlar faqatgina uning onggida aytildi xolos, tilidan tashqariga chiqmadi. - Bor bor... Tog`angni ortidan..! -Umida dugonasi nimalarni xis qilayotganini qayoqdanam bilsin. Qiz dugonasiga qarab-qarab qo`yar ekan. Oyog`ini zo`rg`a sudrab Sobitni ortidan yurdi. Huddi bir nimani sezganday, yuragi beyhalot urardi. Xonaga kirganlari hamoni Olimani quchog`lab oldi. - Jonim... - Qo`yvor... Qo`yvor..! -degancha Olima yuliqib quchog`idan chiqib ketdi. - Bugun man bilan borasan ho`pmi? -shivirladi Sobit. - Yo`q hech qachon, siz bilan bormayman... - Hech qachon, hech qachon dema. Mani aytdi deysan hali shundog`am borasan-ki! -dedi... Sobit shunday majbur qilib qo`ydiki. Olimani oldida ikkita yo`l qolgandi. Sobitni shartiga ko`nish, yo o`z joniga qarst qilish. Hammani ham joni shirin, sho`rlik qiz ablahni shartiga ko`nishdam o`zga chora topa olmadi... Sobit qo`rqitish yo`li bilan, bir necha hafta Olimani yonidan jildirmadi. Bu vaqt davomida Olima, bir buyimga aylanib qolganday. Ko`zlarini yumgancha bu ifloslik tugashini kutib yotardi... Olima tez-tez rektirni mashinasida ketishi bazilarda shufha uyg`otgan bo`ldi. Lekin tilida gap turmaydigan dugonasi o`zi bilmagan xolda Olimani ishini yengillatib qo`ydi. Inistitutda ''Olima rektirni jiyanani ekan'' degan gap tarqadi. Bu ayni muddo edi. Ammo Olima ortiq chiday oldadi. Inistitutni tashlab qishlog`iga ketdi... Bir necha oydan keyin, rektirni xonasiga so`roqsiz bir qiz kirib keldi. - Bantman..! -stoldan bosh ko`tardi. -Iya kelibsizda o`ziz? - Unashtirildim yaqinda to`yib bo`ladi. Iltimos vadangizni bajarsangiz! Sobit o`rnidan turdi va eshikni berkitib keldi. Asta qizni u yer bu yeridan ushladi. Olima tishini-tishiga qo`yib, asta ko`zlarini yumdi. Ko`zilaridan shashqator yosh oqib tushdi. - Avval yan bir marta! - Iltimos ortiq chidolmayman! -dedi. Sobit razim soldi, oldingi jozibasi yo`qolgan. Ozib to`zib ketgan. Murdadan farqi yo`q. - Ertaga kel, xal qilamiz. Endi xonani bo`shat... * * * * * Oradan bir hafta vaqt o`tgandi. Kechki ovqatga endi o`tirishgan edi. Eshik qo`ng`irog`i chalindi. Yoshgina xotini o`rnidan turib chiqib ketdi. - Sobit aka mehmon! deb qaytib keldi. Uning ortidan kelishgan, farishta yuzli yigit kirib keldi. - Assalom a`laykun! - Va`alaykun assalom... Odilbek o`g`lim! -bir lahza nima qilishni bilmay qoldi. Na ko`rishish na o`g`liga quchoq o`chishni bilmasdi. - Dada. -deb yigitni o`zi quchoq ochganidan keyin o`g`lini quchog`iga bosti. O`n yil ko`rmagan o`glini diydoriga to`ydi, uzoq salom alik qildi. Hatto ko`ziga yosh ham oldi. - O`g`lim, ulg`ayib haqiqiy yigit bo`libsan. -deb o`g`lini bo`y bastiga razim soldi. Attang gulday oylasidan, xotini, o`g`lidan vos kechib. Qora qoshlarni tuzog`iga ilingandi. Farzandini uvoli tutdimi, boshqa farzantli bo`lmadi. Ikkinchi xonini, o`ynashlari, aldab tuzog`iga ilintirgan qizlar xech biri xomilador bo`lmadi. Hozir o`g`liga termulib o`tirar ekan, qattiq afsus chekardi. - To`yimga aytgani kelgandim. - Muborak bo`lsin o`g`lim. Ammo bora olmasam kerak, imtixonlar vaqti yaqin kelib qolgandi! -dedi. Aslida-ku birinchi xotini, tanish bilishlarni ko`ziga qarashdan qo`rqayotgan edi. - Onam ham, dadam ham tayinlab yuborgan edilar. -dedi. - Dadang! -o`g`li o`gay dadasini nazarda tutayotgani tushundi. O`gay bo`lsa ham o`g`limga yaxshi tarbiya beribdi hayolidan o`tqazdi. - Ha, dadam qattiq tayinlagan edilar. - Ho`p o`g`lim albatta boraman! -deb o`g`liga jilmayib qaradi. Aslida ichidan zil ketdi. Oldida o`z o`g`li beygonani dada deb tursa. O`g`li ko`p o`tirmadi, tezda ortiga qayib ketdi... Aytilgan kunga bordi. O`zi yashagan, bolaligi o`tgan qishloq ko`chalar. Bir paytlar shu yerlardan, qo`ni-qo`shni, yor-birodarlardan vos kechib, bosh olib ketgan edi. Man bugun aynan o`shalar quchoq ochib kutib olishdi. Xotinini qandaydur, xotini o`lib beyva qolgan tiraktirchiga teygangani haqida eshitgan edi. Eshik oldi kelganlarni kutib olayotgan. Qorachadan kelgan, boshiga do`ppi kiygan odamni ko`rdi. Bu o`g`limni o`gay dadasi bo`lsa kerak dedi. Ha bu o`sha ekan, uni yoniga kelgan xotinini darov tanidi. Sobit asta ular tomon yaqinlashdi. Bir birlarini tanib salomlashishdi. O`sha faqat hiyonat, aldov, azob va g`ariblikdan boshqa hechnima bermagan bu ayolga. Qo`llari ketmon dastasidan qadog`langa to`lgan. Yuzlari oftob nurida qoraygan, lekin ajib bir yog`du taralib turadi. Bu yuzlar o`sha qora qoshlarni yuzlaridan ming chandon yorqinroq. Peshona terisi, yuvgan ko`zlar ming chandon mehrli. Yonida turgan tiraktirchi, u oddiy tiraktirchi. Bilim bobida ancha pastir, ammo iymon bobida ancha ustun. O`zgani farzandini o`z o`liday ko`rib, tarbiyalagan o`qitgan, mana bugun halol mehnatlari evaziga topganlari el, oldiga yozib o`g`il uylamoqda. Ularga dam badam qarab qo`yar ekan, g`ururdan ko`kraklarini kerib, boshlarini balant tutib turishlariga xavasi kelardi... Kelin va kuyov mashinadan tushib kelishdi. - Dada keliningiz! -dedi mamnun jilmayib yonidagi yoriga ishora qilib. - Baxtli bo`liylar. -Sobit asta kelinga yaqinlashib, yuzidagi yopinchig`ini ochib peshonasidan o`pmoqchi edi. Kelin o`zin orqaroqqa tortdi. -Olimaxon bu kishi dadamlar! -kuvoy shivirladi. Sobit asta qizni yuziga qaradiyu, rangi orarib, oyoqlari madorsizlanib ketdi. Kelin boshini quyisolgancha, ko`z yoshlarini yashirib turardi. - Duo qiling otasi, duo qiling! -atrofdagilar duoga kaftlarini ochishdi. - Baxtli bo`lilar! -tilidan shu so`z chiqdi xolos. Kiyov va kelin asta to`yxona tomon kirib ketishdi. Hamma chalg`iganidan foydalanib, to`yxonadan chiqib ketdi. Mashinasida o`tirgancha achchiq ko`z yosh to`kordi. Lablari esa faqat shu so`zni takrorlar edi. ``Kechir o`g`lim`` * * * * * Ertasi kuni shum xabar yetib keldi. Sobit mashinasida avtoxalokatga uchrab, mashina ichida yonib ketibdi... Bu xayot murakkab bir o`yin. O`yinning hakami yagona tangri. Bu o`yinda g`irrom o`ynaganlar, o`yin davomida jazo olmasligi mukun. Ammo o`yin oxirida, oxiratda barcha g`irromliklar jazosini oladi... [Tamom.]